කවි

 

වැස්ස

සියොළගම හිරිකඩ සිඹින
සිටිගමන් ඇද හැලෙන පොද වැස්ස
කියන්න ද කාරණාවක් මම ඔබට
ඇද සැලෙන නුඹ වගේම ය මං ද


ජිවිතයේ බර නුඹට 
වැඩිපුරම දැනෙනවා ද
ළසො ගින්න වැඩිපුරම
නුඹ මතම දැවෙනවද
දරාගන්න බැරුව නලියන
ළය නිතර පැලෙනවද 
ඉවසනුව කියති නොවේද නිතරම
...........හදවත..........


ඝන අදුර නිතරම  නුඹ සිඹ්න
නොමිනිසුන් ගුගුරන හඩ
ඉවසනු බැරිම තැන 
නුඹ කදුලැලි සලනව ද 
විදුලි අකුණු කඩු පහර
නුඹේ ළය පලන කොට
රිදෙනවා ද මහ ගොඩක්
කදුලු ගංගා සැලුමට

රිදෙන විට නුඹ හඩන හැටි
දැක්කද ලෝකයා
නොහැකි වේවි දැකුමට
හදවත් තුළ ම ඇවිලෙන 
ළය ගින්න...